พ่อแม่มักห้ามลูกวัยเตาะแตะมากกว่าทุก ๆ วัย อาจเพราะเด็กวัยนี้ยังไร้เดียงสามาก แต่รู้มั้ยว่า การห้ามลูกบ่อย ๆ นอกจากลูกจะต่อต้านเอาแต่ใจมากขึ้นแล้ว ยังทำให้สายใยสมองถูกตัดขาดบ่อย ๆ ด้วย

เด็กเพิ่งลืมตาดูโลกได้ปีกว่า ๆ สมองเขาไม่ได้เตรียมมาเพื่อถูกห้ามนะคะ จริง ๆ แล้วเซลประสาทมากมายของเด็กถูกสร้างมาให้ “เรียนรู้” เพื่อที่จะเก่งขึ้นค่ะ

วัยนี้เด็กต้องการพัฒนาหลายอย่าง ได้แก่ ทักษะการสื่อสาร คือ การฟังและการพูด ทักษะการใช้มือแก้ปัญหาต่าง ๆ ทั้งการเล่น การช่วยเหลือตนเอง และงานบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ต้องการพัฒนาร่างกายให้เคลื่อนไหวคล่องแคล่ว ไม่หกล้มง่าย ไม่ขี้กลัว รู้จักใช้ร่างกายอย่างอิสระตามวัย เพื่อความมั่นใจ

ดังนั้น พ่อแม่จึงควรใช้เวลา “สร้างลูก” มากกว่า "ขัดลูก" ใช้ชีวิตแต่ละวันไปกับเขานะคะ ให้ลูกเห็นและ “เลียนแบบ” สิ่งที่พ่อแม่ทำหรือสอน ฝึกทำทีละเล็กละน้อย ไม่สำเร็จก็ไม่เป็นไร ขอแค่โอกาสลงมือทำตาม พยายามอธิบายช้า ๆ ชัด ๆ เน้นภาษากายมาก ๆ ลูกจะได้ฝึกตีความสิ่งที่พ่อแม่พูด เกิดเป็นความเข้าใจภาษา และยังได้เลียนแบบคำพูดตามที่ได้ยิน ทีละคำ สองคำ เป็นวลี จนเป็นประโยคในที่สุด

แต่ถ้าพ่อแม่ไปผิดทาง ไม่ค่อยใช้เวลากับลูก แยกลูกออกไปเล่นของเล่นเองบ่อย ๆ และคอยขัดใจเมื่อเห็นลูกซุกซนเท่านั้น ลูกจะไม่ได้พัฒนาตามที่ควรจะเป็น มองพ่อแม่ใจร้าย จะต่อต้าน ไม่เชื่อฟัง เอาแต่ใจบ่อย ๆ ค่ะ

พ่อแม่จึงควรหยุดคิดเรื่องขัดใจลูกไปก่อน ให้สมองเราหมกหม่นกับการคิด “สร้างลูก” ทำให้เป็นและพูดให้เก่งดีกว่า และเมื่อชีวิตลูกยุ่งอยู่กับการเรียนรู้ เขาจะเหลือเวลาทำสิ่งต้องห้ามน้อยลงมาก 

ตัวอย่างการสอนลูกที่ควรทำทุก ๆ วัน

❤︎ เก็บของเล่นเข้าที่ทุกครั้งที่เล่น ❤︎

โดยสอนตั้งแต่การเปิดกล่อง หยิบใส่ หยิบเก็บให้หมด ปิดฝา ถ้าของล้น ก็สอนให้เดินไปหากล่องอื่นเพิ่มฯ

❤︎ เอาขวดนม จานชามที่ใช้แล้วใส่ในอ่าง (เลือกจานไม่แตก) ❤︎

ถ้าถือแล้วทำหล่น ก็สอนให้เก็บขึ้นมา สอนให้เอาผ้ามาเช็ดที่เปื้อนและเอาไปเก็บ